Wat is er met de dichter H. Duif aan de hand als hij gedichten maakt als
De peperpit glipt in de sluis,
het duivenschuim is luim te gruis.
Is de kluistervink ver van huis?
O, mijn tuitebuil, vang een muis!
Dans de Peperdans, duif is pluis!

Dans met je vrienden en vriendinnen de Peperdans of schrijf net als de dichter H. Duif een (liefdes)vers!

De dichter H. Duif schrijft voor Manne een liefdesvers
Uit hoofdstuk 2. Een roodborstveertje voor een liefdesvers

Manne Mens peuterde een nieuwe pepermunt uit het rolletje.
‘Beste Duif,’ zei hij. ‘Hoe schrijf je eigenlijk een gedicht?’
Heer Duif streek de veren op zijn kop plat en dacht even na.
‘Ik spreek liever van een vers,’ zei hij. ‘Verzen schrijf je met een veer. Voor een vrolijk vers neem je de veer van een pimpelmees. Dan dansen de woorden van blauwigheid. Over de dood schrijf je met een kraaienpen. En voor een wintervers kies je natuurlijk de veer van een sneeuwuil. Zo heeft elk vers zijn eigen schrijfveer.’
Hij keek met een wijdopen oog rond en joeg Simone Steekmug met een vleugelmep weg.
‘Wil je dat ik een liefdesvers voor je maak, Manne? Ik heb toevallig nog een mooi spits roodborstveertje in mijn zak. Of ben je al toe aan een uitnodiging ten huwelijk? Dan moet ik eerst de veer van een trouwe zwaan zoeken.’
Duif wachtte niet op een antwoord. Hij vloog naar een zilverpopulier en kwam terug met een blad in zijn snavel. Hij streek het mooi glad.
‘Een dichter gebruikt altijd zachte woorden,’ zei hij. ‘Maar voor een liefdesvers kies je heel zachte. Zoiets als duivenpluis en donsmossig. Neem absoluut geen woorden met scherpe s’en, zoals spits en spuit en speer. Dat zijn felgele woorden en onmogelijk stekelig.’
Duif wipte een peperkorrel naar binnen en likte aan het veertje van het roodborstje. Hij hield zijn kop scheef en keek nadenkend naar Manne.
‘Ik neem aan dat ze Annebijn heet?’ zei hij. ‘En ze heeft twee vlechten. In een liefdesvers hebben mensvrouwen vaak een vlecht.’
Manne dacht aan Bobél die op school in zijn tafelgroepje zat. Bobél was in Zanzibar geboren. Ze was zo bruin als chocola. Ze had één vlechtje opzij van haar hoofd. Er zaten rode kraaltjes in, die langs haar wang dansten als ze bewoog. Twaalf kraaltjes: Manne had ze al heel vaak geteld.
‘Ze heet Bobél,’ zei hij, ‘en ze is een prinses uit Zanzibar. Ze is het liefste meisje van de klas. Maak een vers voor Bobél, Duif.’
‘Nee, dat is niet mogelijk,’ zei Duif. ‘Bobél rijmt op kippenvel en lellebel. En Zanzibar op houten kar. Als het nou Panzibas was zou het nog kunnen. Maar zo wordt het een vers van niks. Annebijn dus! Die naam brengt je vanzelf naar peperwijn en marsepein.’
Heer Duif keek peinzend in de lucht. Toen schreef hij het liefdesvers. Heel licht: het roodborstveertje raakte nauwelijks het blad. Af en toe keek hij naar Manne en dan knipoogde hij vriendelijk. Toen hij klaar was wenkte hij Manne dichterbij.
‘Mijn stem heeft na zo’n vers altijd een kreukelbocht,’ koerde hij schor. ‘Kun jij het even voorlezen, Manne? En alsjeblieft: laat de woorden dansen als vlinders.’
Een paar dieren luisterden mee. Pa Pad ging op zijn rug in het mos liggen. Bluebel Libel zocht een plekje op een lisdodde. Air Sprinkhaan slingerde stoer met één poot aan een rietstengel. Manne viste het pepermuntje uit zijn mond en las:

Lieve Annebijn.
Jouw oortjes zijn zo klein.
Rispe, knispe, jorke fijn.
Zijn je wangen van satijn?
O, mijn malse Annebijn,
Ik wil altijd bij je zijn!