Joeke komt uit de Hongerstad.
Wat zou dat voor een stad zijn en wat is daar gebeurd, denk je?

Leesfragment De circusfietser.
Uit hoofdstuk 18: Een sterrendak van kleur

Joeke leunde op zijn circusfiets tegen de muur. Hij bewoog niet toen ik riep. Wat was hij van plan? Ging hij weer over de draad fietsen? Wilde hij nog een keer het applaus horen? Ik rende het pakhuis in. Toen ik boven was fietste hij net het podium af. Ik schreeuwde het uit.
‘Joeke! Kom terug man.’
Zijn gezicht was in het halfdonker grijzig bleek. Hij keek snel over zijn schouder naar mij en fietste langzaam naar het midden van de draad. Daar bleef hij staan: het bekende schokken vooruit en achteruit. Beneden zoemde het Meeuwenstraat-koor door. Niemand had ons nog gezien. Iemand had de lampen in straatlantaarns los gedraaid. Het schemerige licht van de lampions langs de huizen, de kaarsen op de tafels was gezelliger. Ver weg rommelde het in de lucht, alsof er onweer op komst was. Toen hoorde ik iemand roepen. Er rinkelde glas. Het geluid van de piano glipte weg. Het Meeuwenstraat-koor zweeg. Een mannenstem baste in zijn eentje nog een paar maten door. Er renden mensen door de straat. Ik hoorde de hoge stem van vrouw Braam, de bromstem van Wambuis.
Joeke zette zijn beide handen op het zadel tussen zijn benen. Ineens begreep ik wat hij ging doen! De handstand op het zadel: de gevaarlijke act, waarvan Wambuis gezegd had dat het absoluut niet mocht. Hoe haalde hij het in zijn hoofd! Joeke leunde nu op zijn handen en balanceerde. Toen boog hij zich voorover en tegelijk gingen achter zijn benen omhoog. Een handstandje op een fiets die over de draad rolde. Het was razend knap. Zelfs de acobaten in Mexico zouden er moeite mee hebben.
Het werd doodstil beneden. Joeke strekte zijn benen, liet ze vooruit en achteruit scharen. Er ging een zucht door de straat. Iedereen begreep dat dit meer was dan wat hij eerder had laten zien. De strakke draad, de fiets en daarop de jongen. Ze keken met open monden. Ze durfden nauwelijks te praten, helemaal niet te klappen. Wambuis schreeuwde één keer, ging toen onder de draad staan. Ik durfde ook niet meer te roepen. Ik begon wel te praten, zachtjes, alsof Joeke naast me zat en me kon horen.
‘Joeke, je doet wat niet kan, man! En het mag niet van Wambuis. Hij zal kwaad worden. Je had beloofd het niet te doen. Allemachtig, man! Axolotl! Stop nou maar. Je kunt het toch. We hebben het al gezien. Joeke je bent een artiest. Hierheen, Joeke!’
Zijn benen klapten zachtjes terug. Hij sprong achter de fiets op de draad. Ik liet mijn adem los. Ik hoorde hoe het in mijn keel piepte. In mijn nek zat een stekende pijn. Maar het gevaarlijkste was voorbij. Joeke wankelde even op de draad. Hij deed snel een pasje naar voren. Beneden kwamen de handen los en het applaus klaterde op. Tegelijk rommelde het weer in de lucht. Alsof er vanaf de wolken ook voor Joeke geklapt werd. Wambuis stormde het pakhuis in.
Ik zag Joeke lachen. Hij moest zich concentreren. Hij kon alleen luisteren en niet naar beneden kijken. Hij gleed weer op zijn fiets en rolde vooruit. En toen ineens was de eerste knal er! Hoog in de lucht spatten kleuren op. Er volgden direct meer knallen. Eerst de knal en dan een paraplu van kleur, rood, groen en blauw. Schitterend Chinees siervuurwerk. Beneden zagen ze het ook. Ze juichten en de ogen lieten Joeke los, volgden het vuurwerk. Het leek alsof de pijlen schuin de lucht in gingen en afbogen naar onze wijk. Het vuurwerk legde een sterrendak van kleur boven de Meeuwenstraat. Alsof het niet op de Grote Markt gebeurde, maar bij ons straatfeest hoorde, alleen voor ons was.