Kun je op de kaart van Engeland de Sneeuwberg in Wales terugvinden?

Zoek een mooi steentje, het liefst wat blauwig, boor er een gaatje in, zeg gewoon dat het een zeldzame maansteen is en schenk het aan iemand die je aardig vindt.

Davie en Barrie zoeken op de Sneeuwberg een maansteen, als de berg uit elkaar barst. Davie raakt bekneld in een modderstroom.

uit hst. 2: Het blauwe licht, blz. 14-15

Niemand zou het ooit willen geloven. Davie en Barrie, zouden ze zeggen, kom nou, die twee zijn gezworen kameraden, die zullen elkaar altijd verdedigen, elkaar nooit kwaad doen. Waarom had hij Barrie dan toch verraden? Was hij het wel geweest? Of had iemand anders zijn gedachten gemaakt, vooral die ene verschrikkelijke gedachte in zijn hoofd gezet? Een tovenaar misschien, een boze tovenaar. Was Marlijn kwaad omdat ze maanstenen zochten? Nee dat kon niet: het verhaal van Marlijn was verzonnen. Alleen de stenenslijper Siebren, opa Jor en nog een paar ouden in het dorp geloofden het.

Op de boortoren brandden lichten. Het leek alsof de toren scheef stond. Hij zag er niemand meer lopen. Misschien waren de Vreemden gevlucht, in hun terreinwagens gesprongen en als duivels weggescheurd. De dieselmotor boven was ook opgehouden. Maar dichterbij was genoeg te horen. Het kraakte in een boom. Een eind verder waar de struiken nog stonden, ritselde het. Hij hoorde schapen mekkeren. Het waren de schapen van Stag die altijd vrij op de berghelling liepen. Ze zouden nu ook wel vastzitten in de modder. Arme beesten, hij kon ze niet eens helpen.

Zijn hoofd begon zwaar te worden, het ging suizen in zijn oren. Langs de rivier bewogen er nu lichten zijn kant op. Dat moesten de mannen van het dorp zijn. Het leek alsof ze fakkels droegen. De lichtjes dansten als glimvliegen. Het duurde nu niet zo lang meer voor ze bij hem waren. Misschien kwam Jennifer ook weer mee. Haar hese stem en het gorgelende geluid in haar keel als ze lachte! Ze zou het voorlopig zonder maansteen moeten doen. Waarom moest ze er ook zo nodig een? Ze kon toch ook wel met een paar gewone oorbellen naar het schoolfeest gaan. Of ze kon een maansteen bij Siebren kopen. De planken in zijn winkeltje lagen er vol mee.

Als ze Stag nu maar gevraagd hadden zijn hond mee te nemen. Wolf had zo’n scherpe neus dat hij alle zoekgeraakte schapen kon vinden. De hond zou ook onmiddellijk ruiken waar Barrie was. Davie knipperde met zijn ogen. Hij moest volhouden. Maar het werd steeds moeilijker rustig te blijven. Zijn hand was doof en stijf. Hij probeerde hem niet te bewegen. Zijn benen en buik voelde hij niet meer. Hij had ze toch nog wel, zijn benen? Ze waren toch niet verpletterd onder een stuk rots? Zonder benen, nooit meer lopen!

Zijn hoofd werd zwaarder, net alsof hij slaperig werd.