Bram deed allerlei proeven met mensen. Zet ze op een rij.

Welke proeven zijn er volgens jou nog grappig, welke kunnen absoluut niet?

Kun je zelf nog wat voorbeelden geven van de Wet van Oorzaak en Gevolg?

Leg een befluisterde kippenveer bij iemand onder het bed.

Vuurbom
Rechercheur Ratelbuis ondervraagt Jimmie
‘Bram is dood,’ zeg ik en mijn stem bibbert. ‘Het is mijn schuld.’Ik hoor dat hij iets opschrijft. Hij noteert natuurlijk alles wat ik zeg. Die lui maken een rapport met deftige woorden. Ik heb wel eens gelezen hoe ze dat doen:

Verdachte Jimmie Prins, oud 13 jaar, woonachtig te Groningen, bekende heden dat hij zijn vriend Bram Bodaar om het leven heeft gebracht. De misdaad vond plaats in het bijzijn van klasgenoten in het tuinhuis van de heer Joachim Bodaar, vader van het slachtoffer. Verdachte verklaarde dat de daad tot stand kwam in een opwelling van woede.

Enzovoort! Politiemensen schrijven in de taal van oude boeken.
‘Vertel nog eens rustig wat er is gebeurd,’ zegt Ratelbuis. ‘Begin maar bij dat raam.
Je had je daar toch met die bom verstopt? En dat raam stond open, hè?
‘Ik weet niks meer van een raam.’
‘Wat deed Bram toen jij naar binnen keek? Door dat open raam, hè?’
Ik haal diep adem. Het piept in mijn keel. Het is net alsof er beestjes door mijn hoofd kriebelen. Wat wil die man nou? Ik keek helemaal niet door het raam. Ik zat in het halletje, achter de deur. Maar als ik dat zeg doet hij alsof hij het niet hoort. Hij wil graag dat er iemand door een raam kijkt. Nou, wat maakt het uit. Het belangrijkste is dat hij weet dat ik het gedaan heb. Zo maar, plotseling, zei mijn hoofd dat ik het moest doen. Bram was van een vriend onherroepelijk een vijand geworden. Iemand die je direct moest uitschakelen.
‘Ik heb hem vermoord,’ roep ik. ‘Dat wilt u toch horen? Dat ik het gedaan heb?’
Ik hoor mijn eigen woorden en schrik ervan. Hij houdt niet op:
‘Ik hoor liever het hoe en het waarom. Zo schieten we niet op, Jimmie. Geef nou eerst eens toe dat je onder het raam zat met die bom.’
‘Ik weet niet meer wat er gebeurd is.’
‘Weet je het niet meer of wil je het niet weten?’
‘Ik ben het vergeten.’
‘Kom, dat kun je toch niet vergeten zijn.’
Jawel, dus! Wat geweest is kun je in je hoofd zien, maar soms is er een filmpje zoek. Die is van de plank gevallen en in een duister hoekje gerold. Dit filmpje dus! Er is wel een van dat raam, maar dat is van een andere keer. Toen stond het open: Ik hang in de vensterbank en kijk naar binnen. Bram staat bij de tafel en lacht. Dat gekke punthoofd, dat witte stekelhaar, zijn scheve tanden! Hij verft een speelgoedtreintje glimmend zwart. Het piepkleine kwastje houdt hij soms vlak voor zijn neus.
Waarom is dat raam nu zo belangrijk? De jongens stonden toch op het terras, vlak bij de open tuindeuren? Behalve Olivier dan. Die had het eind van de steiger opgezocht en blies daar zachtjes op zijn mondorgel.

“Vuurbom is een spannende whodunit over de soms ondoorgrondelijke menselijke psychologie. Het boek zit vol onverwachte wendingen en werd slim opgebouwd met een ingenieuze structuur vol flashbacks en monologues intérieures. Maar bovenal is het een tijdloos boek over vriendschap en over hoe die kan omslaan in haat.”

“Vuurbom is stukken toegankelijker en spannender dan al zijn eerdere boeken. Tussen de twee jongens voltrekt zich het gebruikelijke Jongiaanse drama, zij het nu in de vorm van een whodunit. Jimmy bewondert Bram, die alles durft waar hij alleen maar naar verlangt. Hij kan maar niet besluiten of het ontspoorde straatschoffie, dat altijd ruikt naar lucifers en snel gebluste fikkies, nu een vriend is of een duivel. Tot het te laat is om in te grijpen. Vuurbom is avontuurlijk, humoristisch, psychologisch sterk én goed geschreven. Van alle boeken van het afgelopen jaar de meest terechte kandidaat voor een Griffel in 2012.”

“Een prachtig opgebouwd en spannend verhaal, fraai verpakt in een bijzondere omslag, dat je lekker lang in het duister laat tasten.”

“In het neerzetten van de personages is de auteur sterk.(…)  in dit intrigerende verhaal.”

“Vuurbom is een prettig leesboek maar geen roman die onder je huid gaat zitten.”

“Over de vorm en compositie is grondig nagedacht; je zou het een ingenieuze, literaire jeugdthriller kunnen noemen. En opnieuw wordt gewezen op het fascinerende van de wetenschap, het mysterie van ons brein, en de zegeningen van onze fantasie. Kortom, een echte Harm de Jonge.”

“Niet eerder wist De Jonge de spanning zo geraffineerd op te bouwen. Zelden creëerde hij zulke gedenkwaardige personages. Tot in de kleinste bijrollen overtuigen ze met hun graffitihandtekening. Met Vuurbom schreef de schrijver zijn beste boek.”