Als je iets of iemand ziet, een geluid hoort, iets ruikt of proeft, kun je automatisch herinnerd worden aan wat je vroeger hebt ervaren. In de regentijd als ik de muffe geur van natte kleren ruik, zie ik de kapstokken in het schooltje waar ik als kind mijn jas ophing. Ga eens bij jezelf na of jij dat ook hebt.

Een olijfblad onder je kussen heeft een bijzondere uitwerking (blz. 54) Moet je dat niet eens proberen?
En wat denk je van een roestige spijker als piercing?

leesfragment hst 2:
Rozenroest: de geur van roestig ijzer

Terwijl we zo praatten, daar op de achterbank in die oude Rover, wolkte iedere keer de ijzergeur mijn neus weer binnen. De Rozenroest dus, maar die naam had ik toen nog niet bedacht. Het was een geur die kriebelde in mijn neus en scherp door mijn keel schraapte. Zo bijzonder dat ik er opgewonden van raakte. Ik snoof de lucht diep in: even niet ademhalen, dan blijft zo’n geur in je neus hangen. Als je dan je ogen dicht houdt ruik je hem het best. Hoe meer ik snoof, hoe meer het ging kriebelen in mijn hoofd. Maar toen kreeg Nesrin door dat ik daar toch wat raar met mijn ogen dicht zat te snuiven.

‘Je ruikt naar roestig ijzer,’ zei ik maar gauw.
Ze keek me even strak aan. Haar ogen glanzend zwart.
‘Roestig ijzer? En hoe ruikt dat dan?’
‘Dat kun je niet zeggen. Dat moet je geroken hebben.’
‘Je kunt het toch met iets vergelijken?’
‘Er zitten ook nog andere geuren door.’
‘En jij vindt het een lekkere geur?’
‘Er is niemand die zo ruikt.’
Ze lachte en wipte op en neer op de achterbank. Het lange haar zwiepte rond. De Rover kreunde in zijn oude veren.
‘Ik weet waar die geur vandaan komt,’ zei ze. ‘Het zijn de olijven uit de Zviccynvallei.’
De olijven die Osman elke dag door de sla doet, dus! Hij laat ze speciaal uit zijn geboortestreek in Turkije komen. Raar natuurlijk, want je kunt hier ook overal potjes olijven kopen en die zijn net zo lekker! Maar daar wil hij niet aan. Zviccyn moet het zijn! Iedereen in Turkije weet dat er in Zviccynolijven ijzer zit. Gewoon, omdat de grond in de vallei ijzer bevat. Via het sap van de boom komt dat blijkbaar in de olijven. Het was een mooi verhaal, maar het klopte voor geen meter. Osman at die olijven immers ook en hij rook naar koffie en helemaal niet naar ijzer. Toch moest dat lekkere luchtje uit Nesrin zelf komen. Ik bedoel, het was geen spuitbusgeur of een deodorantstick en het kwam niet uit haar kleren.
‘Ik ruik je door je huid heen, Nesrin. Er zit echt ijzer in je bloed.’
‘Jij ruikt wat niemand ruikt. Dat is niet normaal met jou, hé!’
‘Misschien komt het omdat je je vader helpt op de sloperij.’
‘Ik slik elke dag een paar bouten en moeren door, weet je.’
Haar lach, de ogen, het tinkeltje!
‘Nee, ik bedoel met die slijptol.’
Dat met die slijptol zou je moeten zien. Nesrin en haar pa, allebei met een veiligheidsbril op! Ze slijpen stukken auto doormidden en dan spatten de vonken rond. In dat sterretjesvuur zitten flintertjes ijzer. En die springen aan alle kanten je lichaam in. Maar Nesrins pa krijgt dat ijzer natuurlijk ook binnen. En dus blijft het toch weer een raadsel waarom alleen Nesrin zo ruikt.

Lees verder in het boek als je wilt weten hoe het afloopt met Joeri en Nesrin.
Tussen haakjes: Ruik jij naar spinazie, fietsolie of leliestuifmeel?